Potiomkinowski konserwatyzm

Od początku trzeciej kadencji prezydenckiej Władimir Putin konsekwentnie odwołuje się do ideologii konserwatywnej. Legitymizuje w ten sposób nową strategię polityczną Kremla, której celem jest stabilizacja reżimu i zablokowanie politycznej mobilizacji społeczeństwa wokół haseł liberalnych. Strategia ta ma też umocnić legitymizację istniejącego modelu władzy, określając go jako „tradycyjny” dla Rosji oraz uzasadnić represyjną i antyzachodnią politykę władz. Obejmuje ona także politykę reintegracji przestrzeni postsowieckiej pod egidą Moskwy, w szczególności aneksję Krymu i projekt Noworosja. Strategia ta została sformułowana jako odpowiedź na aktywizację zwolenników liberalizacji w Rosji – nowej klasy średniej i części elit administracyjnych i biznesowych, które na przełomie 2011/2012 roku otwarcie zamanifestowały rozczarowanie reżimem. Jednak rozdźwięk pomiędzy konserwatywną frazeologią Kremla a realnym postępowaniem elity rządzącej dowodzi, iż „projekt konserwatywny” Kremla ma charakter czysto instrumentalny, co w dłuższej perspektywie podważa jego wiarygodność w oczach rosyjskiego społeczeństwa i stawia pod znakiem zapytania jego skuteczność.