Późny Putin

Tekst przygotowany w Zespole Rosyjskim OSW pod red. Marka Menkiszaka

Od momentu powrotu Władimira Putina na Kreml w maju 2012 roku można zaobserwować nasilenie autorytarnego charakteru rosyjskiego systemu władzy i jego ewolucję w kierunku modelu skrajnie spersonalizowanego, który czerpie swoją legitymizację z agresywnych działań w polityce wewnętrznej i zagranicznej, eskaluje metody siłowe i coraz mocniej ingeruje w sferę polityczną, historyczną, ideologiczną, a nawet obyczajową.

Władza Putina w znacznie większym stopniu niż podczas pierwszych kadencji opiera się na legitymizacji charyzmatycznej: jest on obecnie przedstawiany nie tylko jako skuteczny przywódca, lecz także jedyny gwarant stabilności i integralności Rosji.

Po piętnastu latach rządów Putina Rosja staje wobec wyczerpania modelu gospodarczego, opartego na dochodach z surowców energetycznych, i braku nowego modelu, który mógłby zapewnić rosyjskiej gospodarce dalszy wzrost.

Putinowski system władzy zaczyna przejawiać oznaki agonii – niezdolny jest do generowania nowych projektów rozwojowych, a pogłębiającą się degradację rekompensuje eskalacją metod represyjnych i siłowych. Nie jest to jednak równoznaczne z perspektywą szybkiego krachu.