Patchworkowa unia obronna

Pełnoskalowa inwazja Rosji na Ukrainę w lutym 2022 roku stworzyła polityczne warunki rozwoju inicjatyw w zakresie unijnej polityki bezpieczeństwa i obrony. Państwa członkowskie udzieliły Kijowowi znaczącej pomocy wojskowej. Wykorzystały do tego w nowatorski sposób mechanizmy wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) utworzone z myślą o finansowaniu i organizowaniu działań oraz misji i operacji zagranicznych, głównie w południowym sąsiedztwie, takie jak Europejski Instrument na rzecz Pokoju (EPF). Jednocześnie za priorytety uznano szybkie uzupełnienie luk w zdolnościach wojskowych sił zbrojnych europejskich członków NATO oraz wzmocnienie zdolności produkcyjnych przemysłu zbrojeniowego w UE. Utworzono także stanowisko komisarza ds. obrony, co wskazuje na rosnące ambicje Komisji w sferach dotychczas zarezerwowanych dla członków. Zdecydowana większość krajów Unii deklaruje niechęć do przekształcania jej w sojusz wojskowy, choć ten stan rzeczy może zmienić polityka administracji Donalda Trumpa. Niniejsze opracowanie to subiektywny przegląd nowych narzędzi unijnej polityki bezpieczeństwa. Przedstawia też szanse i wyzwania stojące przed państwami członkowskimi.